ALİ KILINÇOĞLU

           Ali Kılınçoğlu bugünlerde toplumun boksa olan ilgisizliğe çok üzülüyor ve ‘Üzüldüğüm nokta boks sporuna ilgi oldukça az. Toplumda sadece futbol varmış gibi boks sporuna hiç önem verilmiyor. Bu durum beni son derece üzüyor. Esasen yaşatılması gereken sporlar sadece futbol mudur? Başka sporlar da var ama sporlarımız öldürülüyor. Onlara göre 1. planda ekonomik yönden kazanacağı maddi çıkarlardır. Oysa bizim boks sporumuzu yaşatmak, insanlık tarihini yaşatmak gibi bir şeydir’ derken içinden gelen sesi de şu mısralarda dile getiriyor
“Geçme Namert köprüsünden  Eğilip alma dikeni
Bulamazsın benim gibi boksu seveni”

Röportaj : Hasip Celil 

Hasip Celil: Sayın Şampiyonlar Şampiyonu Ali Kılınçoğlu hoş geldiniz.
Ali Kılınçoğlu: Hoş bulduk. Çok memnun oldum. Spor havasını koklayana Allah sağlık veriyor. Beden Terbiyesi Teşkilatının çeşitli birimlerinde vakit geçirmek, insanlara verilen bir ayrıcalıktır. Herkes bunun kıymetini bilsin.
Hasip Celil: Sayın Ali Kılınçoğlu Bey Memleket Gazetesi okuyucularına kendinizi tanıtımısınız?
Ali Kılınçoğlu: Konya’da doğdum 1950 yılında boksa başladım. O sıralar 8 ya da 9 yaşında idim. Kabri cennet olsun hocam İsmail Karakoçoğlu beni yetiştirdi. 12 yaşında olmama rağmen 20 yaşındaki boksörleri döver maçları kazanırdım. O da bana büyük moral veriyordu. Hayalimde olimpiyat şampiyonu ve dünya şampiyonu, Avrupa şampiyonu olmak vardı. Onun için sevgili rahmetle andığım İsmail Karakoçoğlu hocamın nezaretinde gece, gündüz çalıştım ve Konya da ilk defa olimpiyatlarda ve Avrupa şampiyonalarında milli formayı giyerek Konya’mızı temsil ettim.
Hasip Celil: Sayın hocam bütün bu kademelere ve milli sporcu unvanlarını kazandığınızda kaç seneleriydi.
Ali Kılınçoğlu: 1995 yılında 1968 Meksika olimpiyatlarına kadar faal boksörlüğüm devam etti. Daha sonra milli takımda hocalık yaparak boks yaşamım devam etti. Bu arada 1968 senesinde Milli takımı 5 altın madalya eli şampiyon yaptım. Anakara da 5 altın 3 gümüş 2 bronz madalya ile milli takımımızı balkan şampiyonu yaptım.
Hasip Celil: sayın hocam 1959 1968 yılları arasında milli takım kadrosunu hatırladığımız kadarıyla söyler misiniz? Kimler vardı?
Ali Kılınçoğlu: 
51 kg da Saadettin İncesu
57 kg da Orhan Tuş
60 kg da Yeter Sevimli (Rahmetli)
63,5 kg da Ali Kılınçoğlu
67 kg da Celal Sandal (Rahmetli)
71 kg da Hasan Şekeneş
75 kg da Adnan Dinçer
81 kg da Orhan Gazioğlu
+91 kg da Hasan Fehmi Akın
Hasip Celil: bütün bunlar hocanız sayesinde oldu hocanız rahmetlinin adını bir kez daha yad edelim
Ali Kılınçoğlu: İsmail Karakoçoğlu Nur içinde yatsın çok değerli bir insandı
Hasip Celil: Almış olduğumuz derecelerinizden unvanlarınızdan ve şampiyonluklarınızdan bahsederimsiniz?
Ali Kılınçoğlu: 1968 Meksika olimpiyat şampiyonluğunda Türkiye yi temsil ettim. 57-58-62 Türkiye şampiyonuyum. İrlanda da kilomda altın aldım. Pakistan da Ziya-Ül-Hak tarafından ödüllendirildim.1962 de askere gittim. Ankara da askerliğimi yaptım. Bu esnada Dünya ordular arası şampiyonu oldum. Askerliğimi bitirdikten sonra boks yaşantıma devam ettim. Daha sonra milli takım hocalığına getirildim.
Hasip Celil: Milli takım hocalığına getirildiğinizde çok başarılara imza attığınızı biliyoruz. Bize bu başarılarınızdan bahseder misiniz?
Ali Kılınçoğlu: 1956-1966 Akdeniz oyunlarında takım halinde 1. olduk yabancı ülkelerde şampiyon olduk .çeşitli yabancı devlet adamları bize ödüller verdi.
Hasip Celil: Gerek sporculuk hayatınızda gerekse de milli takım antrenörlüğü dönemizde unutmadığınız bir hatıranızı anlatır mısınız? (sizde iz bırakan bir hatıranız)
Ali Kılınçoğlu: Romanya da Balkan Şampiyonasında 1962 senesinde, Bulgar rakibim çok hızlı dünya çapında bir boksördü. O da ters kartlıydı ve maçı kazandı. 1968 Meksika Olimpiyatlarında kura çekildi. Kurada o Bulgar tekrar bana çıktı. O anda bütün moralim bozuldu. İştahım bitti. 3 raunt oynadık ve kıl payı kazandı ve boksu bırakmaya karar aldım . Boks hayatım milli takım hocalığı ile devam etti. Başka bir anım ise şöyle 63,5 kiloda Cemal Kamacı ve Celal Sandal ile ben birbirimize rakip olduk. Bülent hoca bizi topladı. Üçünüzde çok değerli sporcularsınız 63,5 kilo olsun Celal Sandal da 67 kilo olsun Cemal Kamacı da beyde dedi 71 kg olayım. Böylece bir birimizle barış yaptık.
Hasip Celil: Yeri gelmişken sorayım, Rahmetli Celal Sandal ne zaman öldü. Rahmetli Hastamıydı?
Ali Kılınçoğlu: Celal Sandal arkadaşımız 5-6 sene önce öldü ölüm nedeni Kan kanseriydi Emniyet Müdürlüğünde komiser muavini idi. Nurlar içerisinde yatsın. En önemlisi ise Konya çocuklarını Karayolları Bölge Müdürlüğünde çalıştılar. Konya’mızın çocuklarına spora kazandırdım. Onları Balkan şampiyonu yaptım. Milli formayı giydirdim. Ancak üzüldüğüm nokta boks sporuna ilgi oldukça az. Toplumda sadece futbol varmış gibi boks sporuna hiç önem verilmiyor. Bu durum beni son derece üzüyor. Esasen yaşatılması gereken sporlar sadece futbol mudur? Başka sporlar da var ama sporlarımız öldürülüyor. Onlara göre 1. planda ekonomik yönden kazanacağı maddi çıkarlardır. Oysa bizim boks sporumuzu yaşatmak, insanlık tarihini yaşatmak gibi bir şeydir.
Hasip Celil: Hakikatten de öyle değil mi sayın hocam. Boks sporu tarih boyunca hiçbir zaman değişmedi öyle değil mi? Okuyucularımızı bu konuda ve boks terimleri hakkında bilgi verir misiniz?
Ali Kılınçoğlu: Boks sporunda 2 kategori var. 1 amatör boks 2 profesyonel boks. Değişen sadece maddi çıkar gözetmek için sporcularımız profesyonel oluyorlar. Eldivenlerinin ağırlığı 27 ONS Rinoimizin ölçüsü ise 4×4 tür. Bu andaki Caner Doğaneli Federasyon Başkanıdır. Eski tadımızın olmadığını, söylüyor. Bu durum beni çok üzüyor.
Hasip Celil: Son olarak Memleket Gazetesi okuyucularına neler söylemek istersiniz?
Ali Kılınçoğlu: Memleket gazetesi okuyucularımıza çok şey veriyor. Gazetemizi seviyoruz ve yakından takip ediyoruz. Bütün hemşerilerime saygılar ve sevgiler sunuyorum. Konya halkı gerçekten çok duyarlı Yiğidin hakkını yiğide veren bir toplumumuz var. Son olarak şu dizeleri söylemek istiyorum: “Geçme Namert köprüsünden eğilip alma dikeni bulamazsın benim gibi boksu seveni.

HASAN OGUZ

1974 yılında finalde Hamdi Yıldırım’ı mağlup eden Hasan Oğuz Türkiye Şampiyonu olarak kolunu kaldırmıştı.

1973 Boks Federasyonu Başkanı Hasan Rüzgâr ve Antrenör Ali Kılıçoğlu kapalı Tribün Altı Boks Salonu önünde bir antrenman sonrası boksörlerle (İskender Okatan, Burhan Çumralıgil, B.İrfan Kayhan, Abdullah Demirtaş, Mehmet Kılıcı, Erol Zongür, Hasan Oğuz, Servet…)

Her il gibi Konya’mızda bazı isimler vardır. Güreş deyince Duran Koçak, basketbol deyince Hasan Özkaplan, masa tenisi deyince Emin Görmüş, tenis deyince İsmail Serim isimleri hemen akla geldiği gibi Konya boksu deyince de akla hemen Hasan Oğuz gelir.Belirli dönemin sporcu ve yöneticileridir onlar.
Boksta da bir dönem rahmetli Mustafa Güzelipek, onunla beraber ve onu takibeden zamanlarda Ali Kılınçoğlu ismi hep ön plana çıkmıştır. Bu iki kıymetli hocanın döneminde 1972 Münih Olimpiyatları’nı radyodan dinleyerek, boksu gönül defterine yazmış. Çok geçmeden eski şampiyonlardan Ferzande Işık’ın rehberliğinde boksa başlayıp eldiven giymeye başlamış. Konyaspor forması ile 2 yıl Hakkı Akman’ın çalıştırdığı Hasan Oğuz, çok geçmeden 1974 yılında Konya’da yapılan Gençler Türkiye Şampiyonası’nda finalde Hamdi Yıldırım’ı yenerek Türkiye şampiyonu oldu.İmam Hatip Okulu’nda öğrenci iken 14 ülkenin katıldığı Bulgaristan’ın başkenti Sofya’da organize edilen Uluslararası Stranca Boks Turnuva’sında Türk Milli Takımı adına ilk 2. liği getiren 1955 doğumlu Hotamış çocuğu Hasan Oğuz bu dönemden sonra başarı ve istikrarın timsali oldu.1974-75 yılları arasında sürekli Türkiye Şampiyonu oldu ve 60 sefer Ay Yıldızlı forma ile ringlerde esti.1975-76 senelerinin en centilmen, en dövüşken, en teknik boksörü seçilen aslı Bozkır Kayapınar’lı Hasan Oğuz. 19 Mayıs Stadı’ndan canlı yayınla kamu oyuna aktarılan Türkiye Şampiyonası maçlarında Macaristan’da yapılan Altın Eldiven Turnuvası’nda, Batı Almanya’nın Hannover şehrinde, IRC (İran, Pakistan, Türkiye) karşılaşmalarında muhtelif başarılara imza attı.
Yolspor’a transfer olduktan sonra Ali Kılınçoğlu’nun çalıştırdığı Hasan Oğuz, 1979 yılında Konya Belediyesi’nde çalışmaya başladı. Bu yıldan sonra formasını astı. Belediyespor’a yönetici olarak hizmet etmeye başladı. 1985’te Belediyespor Kulübü Başkanı rahmetli Turan Bilge döneminde resmi yönetici oldu 1989’da kulüp başkanlığını devraldı. 16 yıldır sürdürdüğü Büyükşehir Belediyespor Kulüp Başkanlığı döneminde ayrıca ASKF Genel Başkan Yardımcılığı, Bisiklet Sporu Kalkınma Derneği yöneticiliği, Taekwondo Teknik Komite Üyeliği de yapmakta olan Hasan Oğuz 1 yıldır da Boks Federasyonu Yönetim Kurulu Üyeliği yapıyor.Başkanlığını yaptığı Belediyespor 7 branşta faaliyetini sürdürüyor (boks-kiks boks-taekwondo-karete-atletizm-yüzme-judo). Çoğu şampiyonlar vardır. Formasını çıkardıktan sonra seyir için bile spor salonlarına uğramaz. Hasan Oğuz gibi şöhretler sporcu iken neyse, yönetici iken de odur. Aynı mutevazı ve şevk ile hep üretmeye, kazanmaya endekslidirler.Zaman zaman kıymetleri bilinmese de onlar işine bakarlar. Bir taraftan evinin babası, bir taraftan işinin amiri, diğer taraftan sporun ve sporcunun ırgatıdırlar onlar.Başarı grafiği bazı branşlarda düşen Konya sporu için Hasan Oğuz gibi fedakârlara ihtiyacımız olduğunu unutmamalıyız.

 Konya’nın altın yumruğu O… Birçok ulusal ve uluslar arası maçlarda gösterdiği başarılarla aldı bu ünvanı. Şimdilerde yeni altın yumruklar yetiştirmek için uğraşıyor. Kendi hayatını kendinden dinleyerek, Konya2nın bir değerini daha sizlere aktarmak istedik…

Nihat Erdoğan: Bu spora nasıl başladınız?

Soner Karagöz: Biraz garip ama bu spora başlamam aslında TRT sayesinde oldu. Biz daha küçükken o yıllarda Pazar günleri TRT Boks maçları yayınlardı. Gençler Boks Şampiyonası vardı o günde… Aklımızı o maçlar çeldi diyebilirim. Orda görüp, orada tanıdık boksu, sonrasında da bizde yıl 2012 oldu halen devam ediyoruz bu spora…

NE: Ailenize boks yapmak istediğinizi söylediğinizde tavırları ne oldu? Bir dövüş sporu olması ve o yıllarda pekte bilinmemesi dolayısıyla karşı çıktıkları oldu mu?

SK: Aslında o yıllarda Konya’da boks bir hayli meşhurdu ancak ben 1 yıl kadar saklı geldim antrenmanlara. İş ciddiye binmeye başladığında da ailemize söyledik tabi. Sonrasında biraz karşı çıktıkları; “Ne işin var o sporla” falan diye ancak çokta karşı geldiklerini karşımda durduklarını söyleyemem.

NE: Peki ciddi anlamda artık boksör olmaya nerede başladınız? ,Neler yaşadınız biraz onlardan bahseder misiniz?

 

SK: İlk olarak boksa Konya’da başladım elbette buranın bir genci olarak. Bu tesisler

İçerisindeki eski boks salonumuzda Osman Vuruşkan hocamız ile başladık. Daha sonra yıldızlar Türkiye Şampiyonu olduğumda da Osman hocam vardı yine köşemde. Daha sonra gençler, büyükler derken iş büyüdü gitti… İlk olarak ta Konya’da Bahar Kupası altındaki müsabakalarda oynadım.

NE: İlk ringe çıkışınız nasıl oldu? Antrenmanlardan farkı neydi resmi bir müsabakada olmanın?

SK: İlk maçımı burada oynadım. Elbette ki çok çok farklıydı antrenmanlarda. Sadece rakibinizi görüyorsunuz. Başka hiçbir şey çekmiyor dikkatinizi ve orada onunla baş başasınız. O kadar ki bazen hakemin bile stop dediğini duymuyorsunuz. Daha sonraki süreçte maç yaptıkça, tecrübe kazandıkça bu durum biraz daha değişti. Profesyonellikle birlikte o ring daha az korkulası bir yer olmaya başladı…

NE: Artık ciddi anlamda sporun içinde bulunduğunuz ve müsabakalara çıktığınız yıllar geldi sanırım… O yıllarda ailenin tepkisinde bir değişiklik oldu mu?

SK: Aslına bakarsanız çokta karşı gelmediler. Zaman zaman annem “Yapma, gitme evladım” diyordu elbette… Ancak babamın bir sitemini hatırlıyorum ki halen aklıma geldikçe gülüyorum.  Evimizin bahçesine antrenmana gitmediğim günlerde çalışmak için bir kum torbası hazırlamıştım. Sabah saat 10 – 11 gibi çalışmaya başlardım. Rahmetli de sesten rahatsız olur camdan bağırırdı “Bu çocuk adam alamayacak” diye. Bu dur en büyük tepkileri bana karşı…

NE: Kürsüye çıkmak nasıl bir duygu peki hocam?

SK: Nerde ve ne şekilde kürsüye çıktığınız çok önemli bu anlamda. Ben Yunanistan da yapılan şampiyonada kürsüye çıktık ve Yunanlılara milli marşımızı dinlettim ki o dakikaları halen unutamam. Uluslararası bir müsabakada kürsüye çıkmak gerçekten çok farklı ve güzel bir duygu… Yurt içinde de aynı şekilde ama diğerinin yerini tutamaz yine de…

NE: Uluslararası ilk şampiyonanıza daha küçük yaşlardayken çıktınız. Orda bir boksörden ziyade bir Türk genci olarak bulunmak nasıldı? Müsabakaların yapıldığı salondan içeri girdiğinizde neler hissettiniz?

SK:  Bir kere sizde dahil olmak üzere Dünyanın en elit sporcuları arasındasınız ki bu başlı başına bir olay… Onun dışında o güne kadar televizyondan izlediğin bir çok adamla karşı karşıya kalıyorsunuz. Mesela ilk Peru’da çıktığım şampiyonaya da Muhammed Ali vardı, onu orada görmek farklıydı mesela.

NE: Yurt dışından ilk madalya ile dönüşünüz nasıl oldu?

SK: Uluslararası anlamda ilk madalya ile 1991 yılında Akdeniz oyunlarından döndüm. Bu aynı zamanda Türkiye’nin aldığı ilk altın madalyaydı bu… Oradan dönüş elbette çok güzeldi. İnsanın ayakları yere basmıyor… Çevrendeki insanlarda sana karşı çok ilgili oluyor. Senin maçını izlemiş veya okumuştur, tebrik ediyorlar seni… Misal kupadan döndüğümde İstanbul’da taksiye bineceğim, taksici maçımı izlemiş ve benden para almak istemedi. Ne bileyim işte taksiden indim gençler yanıma geldi birkaç tane, “Abi imza verir misiniz?” gibi cümleler kurdu. Gerçekten milli formayla onları başarıp geri dönmek, bu sokaklarda gezmek çok çok farklı.

NE: Hocam halen aktif olarak boksa devam ediyorsunuz, yeni öğrenciler yetiştiriyorsunuz… Şu anda durum ne Konya’da?

SK: Bir kere bu sporun imajını düzeltmek zorundayız. Millet boksun ne olduğunu, nasıl yapıldığını bilmiyor. Televizyonda gördüğü gibi zannediyor boksu. Bu gün bir şampiyonada boksörün burnu kanarsa oynayıp oynamayacağına hakemler değil doktorlar karar veriyor. O izin verirse sporcu devam ediyor. Eskiye nazaran Konya’da bu sporu değerlendirecek olursak, Konya’da boks yok. Bunun altında yatan sebep ise öğrencilerin sınav stresleri. Çocuklarımız evden okula, oradan dershaneye gidiyor. Bu üçgende geçiyor hayatları. Ancak bilinmeli ki  bu spor ya da başka bir spor hiçbir kimsenin eğitim hayatına kötü bir etki yapmaz daha da katkı sağlayacaktır düşüncesindeyim.

NE. Eskiye bakarsak yine ne gibi altyapı değişiklikleri oldu?

SK: Aslında iyiye giden önemli değişiklik malzeme ve destek gibi konularda oldu. Eskiden kıl eldivenler kullanırdık. Birkaç kez vurunca dağılırdı eldiven. Şimdi ise Uluslar arası boks federasyonundan onaylı olmayan hiçbir malzemeyi kullanmıyoruz. Gerçekten bu anlamda

ciddi değişiklikler oldu…

NE: Bundan sonraki hedeflerinizle bitirelim isterseniz sohbetimizi… Neler söylersiniz gelecek için?

SK:  Artık hedefimiz başarılı sporcu yetiştirmek. Ancak sadece sporcu olması değil, beyefendi olmasını sağlamak çocuklarımızın. Burada öğrendiklerini sokakta kullanmayacak, karakolluk olmayacak. Hem adam gibi bir adam, hem de iyi sporcular olacaklar. Bu tipte gençler yetiştirmek için çalışacağız artık…  Bu noktada bizlere yardımcı olan desteklerini esirgemeyen sayın müdürümüz Ömer Ersöz’e teşekkür ederiz. Kendisi göreve gelir gelmez hemen desteklerine başladı, inşallah bizlerde alacağımız kupalarla bu desteğin geri dönüşünü yapacağız…

 ROCKY NEDEN BOKSA ZARAR VERDİ?

Çünkü orada gördüğünüz bir çok sahnenin boksla lakası yok. Vuruyor, düşüyor, kalkıyor yine vuruyor… Kaşlar çalışıyor, burun kanıyor ancak maç devam ediyor. Şundan emin olun ki o filmde gösterilenlerin binde biri boks sporu içinde yapılamaz. Elbette film olduğu için biraz abartılmış ancak orada yapılanlar asla ve asla boks değil. Boks ekranda gördüklerinden daha da farklı bir spor…